Door je te ontdoen van al je moeten, ont-moet je jezelf

Jef is gek op Tucjes met Andalousesaus. Hij weet dat dit een bizar trekje is van hem. Vaak vertelt hij deze vreemde gewoonte aan mensen die hij minder goed kent, om een conversatie op gang te brengen. De kans is groot dat de ontvanger dan denkt: dat klinkt echt goor, maar wel mooi dat hij dit met mij durft te delen en vervolgens een paar van zijn of haar bizarre gewoontes met hem deelt. En dan ben je al goed op weg voor een leuk gesprek.

In het boek ‘Omdat we hier niet genoeg over praten’ dat hij samen met zijn vriend Nicolas schreef, adviseert hij om het ook eens te proberen – zo’n bizarre gewoonte van jezelf delen met iemand anders. Volgens Jef kom je gegarandeerd op de meeste absurde dingen uit. Ik moet toegeven dat ik het zelf nog niet geprobeerd heb. Maar ik ben hem wel dankbaar voor de tip. Want ook al lijk ik heel extravert voor de buitenwereld, soms heb ik het ook wel eens moeilijk om een gesprek op gang te krijgen met iemand die ik minder goed ken.

We zijn allemaal anders en we doen soms gekke dingen. Maar net dat maakt ons zo uniek. Laat je dan ook niet wijsmaken dat je moet veranderen, omdat je iets doet dat door sommigen als ‘niet normaal’ wordt bestempeld. Blijf vooral jezelf en geloof ook in jezelf. Met dat laatste worstel ik heel af en toe ook nog wel eens. Ik zit vol met ideeën die ik heel graag verder zou uitwerken, maar het ontbreekt mij soms aan durf – het lef om er ook effectief aan te beginnen. En zolang ik er zelf niet in geloof, zal er ook niets veranderen. Hoog tijd dus, om er aan te beginnen.

Nicolas geniet van de momentjes van alleen zijn. Hij zit dan eventjes op zijn eilandje en sluit zich af van alles wat hem ook maar enigszins kan prikkelen (geen gepiep van smartphones, geen radio of tv…), een lege agenda en geen afspraken met vrienden.

Hij vertelt dat hij nog nooit eenzaamheid heeft ervaren en excuseert zich daar zelfs een beetje voor. Hij geniet van het alleen zijn, terwijl andere mensen het daar heel vaak moeilijk mee hebben. Nicolas ervaart eenzaamheid niet als pijnlijk, maar hij durft dit niet altijd te zeggen, althans niet luidop. De reden waarom eenzaamheid voor hem niet pijnlijk voelt, is omdat hij die door de jaren heen omhelsd heeft als een zacht, warm dekentje. Niet dat hij zichzelf beschouwt als kluizenaar, want hij houdt van mensen om zich heen. Het gezelschap van andere doet hem opleven en is zijn drijfveer om verder te gaan. Je kan veel leren door in contact te komen met iemand anders. Maar ook uit het alleen zijn put hij veel kracht. Nicolas maakt zijn standpunt nog duidelijker met de bedenking: ‘Geef nu toe…We hebben allemaal wel eens een momentje waarop we blij zijn dat manlief eventjes de deur uit is en jij met een zak chips, onder een dekentje ongestoord naar Netflix kan kijken, toch? En dit zonder hierover een schuldgevoel te hebben.'

Ik moet lachen, omdat het heel herkenbaar is. Ook ik vind contact hebben met anderen heel belangrijk, omdat het voor inspiratie zorgt en omdat sommige mensen mij ook energie geven. Maar ik kan ook intens genieten van die momentjes dat ik mezelf afsluit van de buitenwereld en eventjes ‘offline’ ga. Op die momenten kan ik herbronnen en komt het hoofd tot rust. En vaak komt dan ook de inspiratie en de goesting om aan iets te beginnen dat ik al lang heb uitgesteld of waar ik geen tijd voor vond. Het kunnen afvinken van zaken die telkens op de lange baan werden geschoven, geeft me een heel voldaan en goed gevoel. Maar ook momenten dat er niets moet afgevinkt worden en ik gewoon mag ‘zijn’, zijn heel erg helend. Dus ik snap Nicolas wel – wanneer hij zegt dat hij kan genieten van die momenten die hij neemt voor zichzelf.

Ik heb net een nogal stressvolle periode achter de rug. Ik nam te weinig tijd voor mezelf, probeerde alle ballen in de lucht te houden en bleef maar doorgaan. Gevolg: het lichaam begon hierop te reageren, de vermoeidheid nam toe. Ik kreeg af te rekenen met ‘brainfog’: het gevoel alsof er watten in mijn hoofd zitten, een soort mist in mijn hoofd waardoor nog maar heel weinig informatie echt tot mijn doordrong. Voor mij was dit het signaal om op de rem te gaan staan. Van zodra het lichaam tegenwerkt heeft dit tevens een impact op mijn mentaal welzijn. Het is zelfs een beetje een wisselwerking. Door in een negatieve spiraal te zitten, ging het niet alleen mentaal– maar ook fysiek steeds minder goed met mij.

Ik ben voor velen een open boek, maar praten over wat er écht in mijn hoofd allemaal misgaat en hoe zwaar dit soms voelt, daar heb ik het vaak nog moeilijk mee.

Iedereen heeft een drukke agenda en hierdoor meestal niet de tijd om te luisteren. Er moet een ‘to-do-lijstje’ afgewerkt worden, er moeten deadlines gehaald worden en dan vraagt het ook voor de persoon aan de andere kant energie en tijd om te luisteren.

Doordat ik het gevoel had dat er geen of onvoldoende tijd was om écht naar mij te luisteren, ondernam ik soms ook geen poging meer om te vertellen waarmee ik zat. Ik besef dat ook dit niet oké is! Soms wil ik luidop roepen: ‘maar luister nu toch eens naar mij!’. Het ontbreekt mij echter aan moed om dit ook effectief te doen. Dus krop ik vaak de onuitgesproken woorden en frustraties op. Wat op termijn zorgt voor nog meer klachten en problemen…

Ik weet dat ik niet de enige ben die met dergelijke gevoelens worstel. De wachtlijsten bij psychologen en psychiaters bewijzen dat er heel veel mensen in de knoop liggen met zichzelf, geen luisterend oor vinden, maar hier ook niet in hun eentje uit geraken.

Door het lezen van het boek ‘Omdat we hier niet genoeg over praten’ en dankzij de fijne babbel die ik had met Nicolas en Jef, slaag ik er steeds beter in om uit die negatieve spiraal te geraken.

Ik leer ook aanvaarden dat het oké is om af en toe eens niet oké te zijn.

Ik besef dat ik me, door het schrijven van deze blog, kwetsbaar opstel. Ik laat een kantje van mezelf zien, dat minder vaak tot uiting komt voor de buitenwereld. Maar ik denk dat het belangrijk is om te durven toegeven dat ik tijd nodig heb om even voor mezelf te zorgen en stil te staan bij de vraag: ‘wat geeft me energie en wat vreet mijn energie?’ In de podcast die Jef en Nicolas samen met Elke Van Hoof hebben opgenomen hoorde ik haar het volgende zeggen:

‘Je moet beseffen dat je per dag maar 1 doos met energiebarren hebt. En als die energiebarren op het einde van de dag op zijn, dan zijn ze op. De kunst bestaat erin om een energiebar uit de doos te halen en te verbruiken, maar ook dat je iets doet dat er voor zorgt dat er nieuwe energiebarren worden aangevuld. Op die manier geraakt de doos niet leeg…”

Iedereen krijgt af te rekenen met minder goede momenten, frustraties, conflicten. Het gevaar bestaat dat, wanneer je blijft piekeren over deze moeilijkheden, je in een vicieuze cirkel geraakt en vast komt te zitten. Op zoek gaan naar manieren om uit die vicieuze cirkel te geraken, werd een nieuw doel, een zoektocht naar mezelf…

En mede dankzij een duwtje in de rug van mijn dochters, heb ik iets gevonden wat me heel veel energie geeft. Ik kreeg een creatieve workshop ‘schilderen met acrylverf’ cadeau – we maakten samen één schilderij. Het was een heel ontspannen en superleuke namiddag. Gewoon schilderen, creëren, lachen en ideeën uitwisselen met elkaar. Wat me na de workshop ook meteen opviel, is dat ik al die tijd niet één keer aan de minder leuke momenten/frustraties heb gedacht. Ik kon tijdens het schilderen alles écht loslaten. Sindsdien ben ik thuis, in mijn eigen crearuimte, mezelf aan het herontdekken. Ik ben zelfs een beetje uit mijn comfortzone gegaan en heb ook een workshop digitaal illustreren op de tablet gevolgd. Door het volgen van deze workshop – die overigens ook heel boeiend was – kwam ik te weten dat ik de magische wereld van het digitaal illustreren verder kan ontdekken via de opleiding ‘animatiefilm’ op de academie van Wetteren. Even was er twijfel…Zou dit iets voor mij zijn en zal ik dat wel kunnen? De docente nodigde me uit voor een eerste kennismaking op de academie. Ik kreeg een rondleiding en voelde een positieve vibe. ‘Suddenly you know it’s time to start something new and trust the magic of beginning’.

Sinds kort ben ik dus student op de kunstacademie van Wetteren, waar ik de richting animatiefilm volg. Hoe gek is dat? De docente liet weten dat het belangrijk is om veel te tekenen/schilderen, mijn fantasie te gebruiken en vooral alles los te laten. Loslaten….Dat wil ik al zo lang en het lukt me de ene dag al beter dan de andere. Maar het tekenen, schilderen en creëren van kleine kunstwerkjes zorgen voor die extra energiebar in mijn doos en dat voelt alvast goed!

Toegeven dat het niet oké met je gaat

kan je doen inzien los te laten, wat je niet kan controleren,

Te veranderen wat je wel kan controleren

De wijsheid om het verschil te kennen tussen beide

en de moed om het ook echt te doen.

(uit het boek: Omdat we hier niet genoeg over praten)

Meer te weten komen over Onbespreekbaar? klik hier

Podcast van Onbespreekbaar: klik hier