Leeftijd is niet zo belangrijk. Tenzij je kaas of wijn bent

"Morning pages" - Elke dag de wekker een halfuurtje vroeger zetten, om drie pagina’s vol te schrijven met wat er op dat moment in mij opkomt. Het lijkt me wel leuk te zijn om dit ook eens te doen en te ervaren wat het met mij doet. Volgens Julia Cameron (schrijfster van het boek ‘The Artist’s way’) helpt het om je piekergedachten kwijt te geraken en zeg nu zelf…De dag starten zonder piekergedachten en met een open geest, dat is toch iets wat we allemaal willen? De bedoeling is dat je niet teveel nadenkt over wat je wilt schrijven. Laat je gedachten gewoon zijn vrije gang gaan en schrijf wat er in je opkomt. Observeer wat er intussen met jou en rondom jou gebeurd. Het is ook niet de bedoeling dat anderen mensen het lezen (tenzij je zelf vindt dat het gedeeld kan worden).

Donderdagochtend 6u00 – mijn eerste ochtend waarop ik vroeger uit bed kom om te schrijven. Sommigen zullen mij vast gek verklaren, maar het voelt fijn om tijd voor mezelf te nemen. De ochtend is aan het ontwaken. Het is nog rustig in de straat. De geur van een lekker kopje koffie. De koolmeesjes hangen ondersteboven aan een mezenbol in de tuin en storen zich niet aan het feit dat ik rustig in de tuin zit te schrijven.

Zouden we dit allemaal niet wat vaker moeten doen? Tijd nemen voor onszelf en de boel, de boel laten? Ik vind het alvast heerlijk om mijn gedachten op papier neer te pennen.

Het voornemen om iedere dag iets vroeger op te staan om te schrijven, lukt nog niet elke dag. Maar dat is oké. Ik blijf eraan werken, omdat ik voel dat het mij goed doet, dat schrijven.

Morgen ben ik jarig en word ik 53 jaar. Er kwamen al wat tegenslagen op mijn pad, maar ik heb ook al hele mooie avonturen beleefd. Een trektocht door Australië (met de rugzak), met lotgenoten op ontdekking door de Wadi Rum woestijn in Jordanië, genieten met de kinderen in Toscane en samen met manlief gaan wandelen en klimmen in de Vogezen. Ondanks de minder goede momenten, ziekenhuisopnames en het feit dat ik MS heb (en voorlopig niet kan genezen), voel ik mij over het algemeen wel oké.

Ik heb soms nog wel af te rekenen met pijn, ik voel dat mijn lichaam niet altijd mee wil, de vermoeidheid overheerst soms. Maar daar kan ik steeds beter mee omgaan. Mijn dochters zeggen soms wel eens dat ik ook eens mag klagen. Maar eigenlijk doe ik dat niet zo vaak. Zelfbeklag helpt mij niet vooruit en ook de mensen om mij heen kunnen alleen maar luisteren, maar er verder niet veel aan veranderen.

Luisteren is belangrijk, zei mijn psychologe onlangs tijdens een gesprek. Mensen doen het vaak te weinig…Gewoon luisteren wat iemand te vertellen heeft. Luisteren zonder een oordeel te vellen, iemand de tijd geven om op verhaal te komen.

Gisteren heb ik geluisterd naar het verhaal van iemand die het moeilijk had en met heel veel frustraties zat. Dezelfde frustraties waarmee ik pakweg 2 jaar geleden ook zat. Ik besef nu nog meer dat Covid-19 en de hele Coronacrisis, mij heeft veranderd in de positieve zin. Ik maak me minder druk over zaken die misgaan, kan vervelende opmerkingen gemakkelijker naast mij neerleggen en loslaten. Ik ben zoveel beter geworden in het relativeren en ik ga mij vooral niet druk maken in dingen waar je toch niets aan kan veranderen.

Loslaten…ook dat lukt mij steeds beter. Mijn dochters zijn intussen de deur uit en ik heb het volste vertrouwen in hen. Zij gaan het goed doen in de ‘grote mensen wereld’. Ik ben trots op hen. Eén dochter heeft een huis kocht en leeft op ‘de boerenbuiten’. De jongste dochter is onlangs gaan co-housen en leeft in de stad. Allebei gaan ze hun eigen weg en meer en meer worden ze sterke en zelfstandige vrouwen. Ik krijg soms de vraag of ik al last heb van ‘het lege nestsyndroom’? Neen – ik heb geen last van dat syndroom. Ik wist dat dit moment er ging komen en dat ik ze dan moet loslaten en hun eigen ding moet laten doen. Ik zie mijn dochters heel graag en als er toch iets zou misgaan, dat zal ik er altijd voor hen zijn. Dat weten ze…Maar ik weet ook dat zij hun eigen weg wel zullen vinden. Met vallen en opstaan. Ik hoop dat ze net als mij op ontdekking gaan, mensen ontmoeten en nieuwe uitdagingen aangaan.

Ik ga op mijn 53ste ook nieuwe uitdagingen aan. Ik volg Webinars over leefstijlgeneeskunde en patiënt empowerment en ik ben terug aan het studeren. Ik wil me meer inzetten voor patiënten die het moeilijk hebben en niet altijd de juiste weg vinden. Ik wil dat er meer aandacht is voor chronische patiënten met neurologische aandoeningen. Om dat op een goede en verantwoorde manier te doen, is het belangrijk dat ik zelf voldoende geïnformeerd ben en daarom blijf ik mij bijscholen. Ook in de gezondheidszorg beweegt er wat en begint men tot het besef te komen dat de inbreng van patiënten belangrijk is om tot goede zorg te komen.

Blijven geloven in jezelf en vooral niet opgeven! Zoeken naar nieuwe mogelijkheden en alternatieven, wanneer je het gevoel hebt vast te zitten. Dat is de boodschap die ik heb meegegeven aan mijn dochters en waar ik ook zelf heel erg in geloof. Na regen komt zonneschijn.

Het leven kan niet altijd ‘happy’ en ‘oké’ zijn. Ook de minder goede moods horen erbij. Ik laat ze toe, die minder goede momentjes. Die momentjes waarbij het lichaam aangeeft dat het even rust nodig heeft.

Ik huil soms eens goed uit. Ik zing luidkeels mee op jaren 90 muziek, om alle negatieve energie eens kwijt te geraken. Soms dans ik zelfs de pijn uit mijn lijf. En daarna volgt de opluchting, is mijn geest terug helder en kan ik er weer tegenaan. Verander jezelf ook niet voor een ander. Blijf jezelf graag zien, ook met de minder goede trekjes die iedereen ongetwijfeld heeft. Hebben we niet allemaal een rare kronkel in ons hoofd? Het maakt ons bijzonder en uniek.

Morgen ben ik jarig en word ik 53 jaar…Manlief geeft mij een knuffel en zegt dat ik morgen vooral moet genieten van mijn dagje en niets moet doen. Ik mag doen waar ik zin in heb. Het enige wat ik morgen wil doen is gewoon gezellig thuis blijven, nog wat schrijven, misschien wat schilderen. Samen met manlief genieten van onze sauna, wat mediteren en lezen. ’s Avonds een lekkere visschotel eten bij kaarslicht, met een heerlijk glaasje witte wijn. Genieten van gewone dingen…Dat is wat ik morgen ga doen.

Terwijl ik dit blogje aan het schrijven ben, luister ik naar de 'Feel good 1000' van radio Nostalgie. Uit de radio klinkt Queen met ‘Don’t stop me now’. Zalige muziek toch! Ik ben niet meer te stoppen en vastberaden om nog volop te genieten van mijn leven. Ik doe er zelfs een dansje bij 😉

Proost! Op een nieuw levensjaar vol leuke ontmoetingen en uitdagingen!

Meer info over het boek 'The Artist's Way van Julia Cameron? Klik hier